Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

πεφταστέρι!

Ήταν εκείνο το βράδυ.. Εκείνο το βράδυ που συνειδητοποίησα πως οι στιγμές της ζωής μας, διαρκούν μόνο λίγα λεπτά... Ήταν εκείνο το βράδυ, δυο μέρες πριν, που καθόμουν στο μπαλκόνι και τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στο απέραντο μαύρο του ουρανού... Ήταν εκείνα τα μικρά φωτάκια που με έκαναν να χαμογελάσω... Σκεφτόμουν τόσα... Το πώς κάποιοι άνθρωποι προκειμένου να μην ρίξουν τον εγωισμό τους σε κάνουν στην άκρη... Στέκονται απέναντι σου κι ας νόμιζες κάποτε πως θα ήταν πάντα εδώ... Το πώς κάποιοι άλλοι άνθρωποι ρισκάρουν και τη ζωή τους την ίδια προκειμένου να σε βλέπουν καλά.... Tο πώς κάποια λόγια γίνονται πράξεις και πώς κάποια άλλα λόγια μένουν απλά λόγια...
Μέσα σε τόσο λίγες μέρες έγιναν τόσα πολλά! Υποσχέσεις, όρκοι, όνειρα... Το χαμόγελο επανήλθε ξανά, κι αυτή τη φορά είναι πιο αληθινό από κάθε άλλη... Γιατί ξέρω.. Ξέρω πως δεν θα αργήσει η στιγμή που όλα θα πραγματοποιηθούν! Όλα στο χέρι μας είναι άλλωστε...


~να θυμάσαι, πως την ίδια ευχή κάναμε~